Podstawowym sygnałem zakłócającym jest przydźwięk sieciowy. Przydźwięk sieciowy ma bardzo różne „kolory” i po jego brzmieniu oraz analizie widma możemy z dużym prawdopodobieństwem powiedzieć, skąd się wziął i jak się go pozbyć. Wszyscy wiemy, że częstotliwość sieci wynosi u nas 50Hz. Tymczasem bardzo rzadko spotykamy się z przydźwiękiem o częstotliwości tylko i wyłącznie 50Hz.

Przydźwięk sieciowy powstaje generalnie z dwóch powodów, ma przyczyny „zewnętrzne” i „wewnętrzne”. Przyczyna zewnętrzna to uszkodzony kabel, zakłócenia od tyrystorowych regulatorów zbierane przez przetworniki gitarowe, zbyt mała odległość czułych układów od transformatorów sieciowych itp. Są to więc zakłócenia, które do urządzenia dostają się z zewnątrz, nie powstają w tym „zainfekowanym” urządzeniu, natomiast samo urządzenie mimo brumienia jest sprawne. Z zakłóceniami pochodzącymi od tyrystorów jest różnie, ale generalnie zakłócenia zewnętrzne charakteryzują się tym, że mają częstotliwość podstawową równą 50Hz, po prostu od sieci energetycznej. Takie zakłócenia mogą też mieć harmoniczne częstotliwości podstawowej, często te harmoniczne mają większą amplitudę, ale 50Hz jest obecne. Wygląda to na analizatorze mniej więcej tak:

A brzmi mniej więcej tak:

Bardzo ważną cechą tego rodzaju przydźwięku jest to, że składowa 50Hz jest obecna. To oczywiste, przydźwięk powstaje z powodu wszechobecnej sieci energetycznej, która ma właśnie częstotliwość 50Hz. W powyższym przykładzie akurat ta składowa ma największą amplitudę, ale nie zawsze tak musi być – w zakłóceniach powstający w przetwornikach gitary od tyrystorowych sterowników świateł często dużo więcej jest wysokich harmonicznych, nawet powyżej 1kHz – ale nadal składowa 50Hz jest obecna. Dlaczego to jest istotne? Bo kolejny rodzaj przydźwięku, równie często występujący w urządzeniach elektronicznych, ma podstawową częstotliwość 100Hz, a nie 50Hz, i ta różnica pozwala na znalezienie źródła problemu.